Strona:Hamlet (William Shakespeare).djvu/096

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.
(Do Poloniusza).

 Bądź zdrów, usłużno-wścibski, biedny głupcze!
 Wziąłem cię za lepszego; znieś twą dolę:

35 

 Widzisz, że czasem źle być zbyt gorliwym. —
 Nie łam rąk, Pani; siądź i ścierp, że raczej
 Ja serce twoje teraz łamać będę:
 I skruszę je, na Boga, jeśli nie jest
 Z nieprzełomnego metalu i jeśli

40 

 Przeklęty nałóg nie zrobił go wałem,
 Przeciw wszelkiemu wpływowi uczucia.

 Królowa. Cóżem ja popełniła, że się ważysz
 Tak obelżywą mową na mnie targać?

 Hamlet. Czyn, który kazi wdzięk i kwiat skromności,

45 

 Cnotę w obłudę zmienia; zdziera różę
 Z hożego czoła niewinnej miłości
 I sadza na niem wrzody; które święte
 Małżeńskie śluby czyni fałszywymi.
 Jako zaklęcia gracza, a religię —

50 

 Czczą grą wyrazów. Płoni się twarz nieba
 I wiecznotrwały ten gmach chorobliwą
 Przybiera postać wobec tego czynu,
 Jak gdyby w wilię dnia sądnego.
 Królowa. Przebóg!

55 

 Jakiż to czyn tak grzmiący zarzut ściąga?
 Hamlet. Spójrz, Pani, na ten portret i na tamten; [1]
 Na ten konterfekt dwóch rodzonych braci.
 Patrz, ile wdzięku mieści to oblicze:
 Czoło Jowisza, Hyperjona włosy;

60 

 Wzrok Marsa, groźny i rozkazujący;
 Postawa godna Merkurego[2], kiedy
 Na niebotyczny szczyt góry zstępuje.
 Wszystko tu tak jest pełne, tak skończone,
 Jakby dla dania pierwowzoru męża

65 

 Każdy bóg swoją pieczęć był przyłożył
 Na tym człowieku: to był małżonek. —
 Patrz teraz owdzie: to twój mąż dzisiejszy;
 Jak zaśniedziały kłos, zarażający
 Zdrowego brata. Maszli Pani oczy,

70 

 Żeś mogła rzucić to górne nazwisko,
 Dla paszy na tem bagnie? Gdzie masz oczy?
 Nie możesz tego tłómaczyć miłością,
 Bo w twoim wieku krew nie war, pokornie

  1. ↑ „Spójrz, pani, na ten portret“ i t. d. Pierwszy jakby zarys tego straszliwego przeciwstawienia znajdujemy w dramacie Szekspira „Ryszard III“ (akt I, scena 2), kiedy Gloucester (późniejszy król Ryszard III) sam zestawia się z Edwardem, zamordowanym przez siebie mężem lady Anny, którą potrafił do swoich nagiąć widoków (przekład L. Ulricha).

    ...... Ha, już zapomniała
    Swego Edwarda, trzy temu miesiące
    Tą ręką, w szale wściekłości i gniewu,
    Pod Tewkesbury zamordowanego.
    Słodszego pana przez Fortuny łaskę
    W piękniejsze dary uposażonego,
    Młodość, odwagę, mądrość króla godną,
    Świat ten szeroki nie pokaże dzisiaj;
    A przecie na mnie zniża swoje oko,
    Na mnie, com kwiat ten w złotej podciął wiośnie,
    Wdową ją zrobił; na mnie, który cały
    Jednej połowy nie wart-em Edwarda;
    Na mnie, straszydło hydne i kulawe.
    O zakład księstwo me za grosz żebraka,
    Niesprawiedliwy byłem sam dla siebie;
    Czegom nie widział, ona zobaczyła,
    Że jestem wielce urodziwym gaszkiem.

  2. ↑ Merkury — poseł bogów w mitologii starożytnej.
Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Strona:Hamlet_(William_Shakespeare).djvu/096&oldid=1891012”