Strona:Hamlet (William Shakespeare).djvu/084

niejakiej chwili ukazuje się jakiś człowiek, zbliża się do śpiącego, zdejmuje mu z głowy koronę, całuje ją, wlewa potem w ucho królowi truciznę i wychodzi. Królowa powraca, znajduje króla nieżywego i bardzo rozpacza. Zabójca w towarzystwie dwóch czy trzech niemych osób wchodzi znowu i niby także lamentuje. Wynoszą trupa. Zabójca składa przed królową dary i oświadcza jej swoją miłość. Ona okazuje zrazu wstręt i niechęć, w końcu jednak podaje mu rękę.
(Wychodzą).

150 

 Ofelia. Co to było, mości Książę?

 Hamlet. To warzenie skrytego hultajstwa, a znaczy:
 zbrodnię.
 Ofelia. Zapewne ta pantomima zawierała w sobie
 treść sztuki?

(Wchodzi Prolog).

155 

 Hamlet. Dowiemy się od tego jegomości. Aktorowie
 nie umieją trzymać języka za zębami; muszą wszystko
 wypaplać.

 Ofelia. Czy on nam odkryje znaczenie tego?

 Hamlet. Niezawodnie, tak jak wszystko, cobyś mu

160 

 pani odkryła.

 Prolog. Cni panowie i cne damy,
 Dla nas i dla naszej dramy
 Kornie was o wzgląd błagamy.
 Hamlet. Prologli to, czy dewiza na sygnet?

165 

 Ofelia. To było krótkie.

 Hamlet. Jak miłość kobiet.

(Wchodzą: Król aktor i Królowa aktorka).

 Król Aktor. Trzydzieści razy Feba^[1] rumaki obiegły
 Krąg Tellusa i przestwór Neptuna rozległy,
 I trzydzieścikroć razy dwanaście naprzemian
 Zapłonął i zbladł miesiąc nad głowami ziemian;

170 

 Odkąd nam Amor serca, Hymen złączył dłonie
 Węzłem, który się chyba rozwiąże po zgonie.
 Królowa Aktorka. Obyśmy drugie tyle zmian luny i słońca
 Zliczyli, nim miłości dożyjemy końca!
 Lecz ach! już od pewnego czasu niezbadana

175 

 W zdrowiu, w humorze twoim, Panie, zaszła zmiana.
 Lękam się... niechaj jednak te niewieście trwogi
 Nie przyczyniają-ć cierpień, o! mężu mój drogi.
 Obawy u płci naszej z miłością się rodzą,

1. Feb, Febus = Apollo, bóg słońca. Tellus = Ziemia. Neptun = bóg morza. Amor = bożek miłości. Hymen = bożek ślubów małżeńskich.