Strona:Gabryela Zapolska - Śmierć Felicyana Dulskiego.djvu/148

 — I eteru!
 — Za dwie szóstki — starczy?
 — Czy ja wiem?
 — Przynieś tylko — przynieś!...
 Po kwadransie dziewczęta usiłują wlać w zaciśnięte usta Felicyana łyżeczkę kawy z rumem. Zachłysnął się. Nie jest w stanie przełknąć. Z ust płynie cienka czarna struga cuchnącej kawy i plami koszulę.
 Słodka woń eteru napełnia powietrze.
 — Ja nie wiem — szepce Mela — czy to dać na cukrze, czy to do nacierania, nic nie wiem...
 — Niech panienka da tak i tak! — doradza Kasia!
 Lecz usiłowania ich rozbijają się o zwarte silnie szczęki Felicyana, przez które z trudnością dobywa się oddech, ryk raczej wichru przypominający.
 — Matko Boska! ratuj tacia!... — powtarza Mela, krzątając się bezradnie.
 Wreszcie zatrzymuje się i wybucha spazmatycznie.
 — Żeby już ta mama przyszła...
 Dzwonek.