Strona:Gabryela Zapolska - Śmierć Felicyana Dulskiego.djvu/140

powiednią ilością skutecznych wymówek — gdy dojrzała jakiś ruch — coś jakby Felicyan całą siłą dobywał się z łóżka, chciał gdzieś uciekać, chwytał rękami powietrze.
 Zerwała się, spieniona i wściekła.
 — Co ty wyrabiasz — stary waryacie!...
 Lecz »stary waryat« odparł, bełkocąc.
 — Puśćcie mnie! niech ja sobie pójdę.
 Dulska parsknęła śmiechem.
 — A któż cię trzyma?
 Zwrócił na nią jakieś dziwne, świecące oczy.
 — Ty... wy... puścicie...
 — Idź... idź... na jednej nodze.
 I śmiała się z jego usiłowań, śmiała chwilę — wreszcie ocknęła się zła, że »ją ze snu wybił«.
 — Dosyć tych błazeństw... daj mi spać. Ja pracuję cały dzień, nie wyleguję się, jak ty — muszę mieć spokój!...
 Felicyan bełkotał jeszcze.
 — Ty! wy!
 Lecz Dulska krzyknęła:
 — Cicho!
 Przyległ na chwilę — lecz szybko wyciągnął rękę w kierunku drzwi.