Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/141

wiekiem, z którym omal nie zapomniała się wśród nocnej ciszy. Czuła, iż on także uosabiał sobie drastyczne szczegóły tych chwil i na tę myśl drętwiała.
 Nagle on wyrzekł jakby do siebie:
 — Biedna!
 — Kto?
 — Pani! Tyle sił zużywa Pani w walce z wiatrakami, które już tyle kobiecych egzystencji zmełły na proch!
 Rena uczuła jakby podcięcie szpicrutą.
 — Proszę się nademną nie litować! — odparła hardo. — Jestem szczęśliwa w owej walce, stokroć szczęśliwsza, niż te, które tym wiatrakom ulegają. Przedewszystkiem mam szacunek...
 Przerwał jej żywo:
 — To ułuda. Czy Pani sądzi, że my pogardzamy kobietami, które się nam oddają? Pani się myli. My, przeciwnie, pogardzamy tylko fałszywą pruderją i brakiem siły, który każe trwać w więzach...
 — Wygodna teorja, ale bezczelnie obłudna.
 Zaczął śmiać się i odparł spokojnie:
 — Nie mam potrzeby być przed Panią obłudnym. Przedłożyłem Pani moje ultimatum — pani swoje. Porozumieliśmy się. Dziś patrzę na Panią z całym spokojem. Pani już nie ma dla mnie ani płci, ani urody, ani tego, co się nazywa wieczystą kobiecością. Pani jest dla mnie tem, czem dziewica. Pani nie istnieje.
 Jakby dla poparcia tych słów odsunął od siebie jakąś natrętną kwieciarkę, która z koszykiem róż wyłoniła się z ciemności i narzucała swe wiązanki.
 Rena w tej właśnie chwili uczuła się nie kobietą... Nie dano jej kwiatka.
 Próbowała żartować.
 — Pan się myli; choć krótko, ale byłam mężatką...
 — Pani mnie nie rozumie! — odparł żywo. — Pani jest dla mnie dziewicą w sferze występku — nie dziewicą w sferze rozkoszy. Jedno i drugie nie mają dla mnie znaczenia.
 Jakieś znużenie czuć było w jego głosie. Obejrzał się dokoła.
 — Gdzież są ci państwo? Już późno.... należałoby powracać.
 Ją zadławiło coś w gardle.
 — Pan się śpieszy?... — zapytała cicho.
 — Tak! Mam się z kimś spotkać dziś wieczorem.
 Chciała brutalnie rzucić mu w oczy, iż to pewnie z Weychertową ma się spotkać gdziekolwiek, lecz powstrzymała się.