Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/074

kiś zbuntowany i rozfryzowany loczek tuż nad samym karkiem.
 — Nie tak... nie tak... — szepleni przystojna kobietka.
 Wreszcie siadają do stołu i zaraz Halski zwraca się ku Renie. W oczach jego migoce coś, jakby pragnienie flirtu. Ta noc letnia, płynąca od miasta, wreszcie dwa tygodnie pauzy od powrotu zdziałało swoje. Lecz Rena wymienia z Janką spojrzenie przez baterję koniaków i więdnące wiechcie kwiatów.
 I grzecznie, swobodnie pyta:
 — Jakże było z odczytem? Wiem z dzienników o wrażeniu „sali“. Lecz pan? Czułeś się swój? Zadowolony ze siebie — nie mówiłeś w pustkę?
 Halski odpowiada niechętnie:
 — Mówiłem w pustkę.
 — Rozumiem! Ja nie miewam odczytów, a często mówię w pustkę.
 Roześmiał się ironicznie.
 — Nie sądzę. To, co pani ma do powiedzenia, zawsze znajdzie echo.
 Rena odsunęła się od stołu i z pod zmrużonych powiek spojrzała na niego przeciągle.
 I milczała.
 Czekał, że się obrazi i z tego wypłynie ton lekkiego przekomarzania, który doprowadzi go wreszcie do uścisku rąk pod obrusem. Lecz ona patrzyła już teraz senną melancholją w światła kandelabrów.
 Sforsował więc:
 — Pani się nie obraziła?
 Stała się jeszcze bardziej smutną.
 — Nie, panie! — odparła powoli. — Za co? Mam to, na co zasłużyłam.
 — !!!
 — Tak! Zwykle używam do wypowiadania się — mowy, więc nic dziwnego.
 Gniew jakiś go ogarnia za ten jej sentyment.
 — Jakże ma być inaczej?
 — Tak... gdakanie.
 — ?...
 — Pan sam tak nazywa mowę ludzką. I ma pan rację. Niech pan posłucha, jak się wszyscy rozgdakali dokoła nas...
 Rzeczywiście, jak na kołowrotku, jak w kurniku, gdy ptactwu posypią ziarna, warczały zbyteczne słowa, wypluwane masą z ust ludzkich.
 — Niech pan patrzy! — Ci milczący kelnerzy mają o wiele więcej dostojeństwa w sobie, niż cała reszta.