Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/055

 — Nie. Eugenja była kobietą, to znaczy, że nie miała tchu do szerokich szkaradztw i intryg. Naszą specjalnością są drobiazgowe świństewka. W nich celujemy. Skoro jednak arena się rozszerza, tracimy dech i pojęcia nasze się mącą. Tymczasem mężczyźni gubią się w intrygach pałacowych, a są w swoim żywiole, gdy mają gubić narody i państwa. Dlatego, moja piękna, najlepiej nie mieszać się do tego, w czem odniesiemy porażkę... albo będziemy śmieszne.
 — Nieprawda. A potem trudno zawsze tylko rozmawiać z mężczyznami o gałgankach i rzeczach płytkich. Są przecież kwestje społeczne...
 Urywa, bo czuje, że jest komiczną. Ma jeszcze to poczucie i powinnaby mnie rozbroić tym odcieniem subtelności swych uczuć.
 Ale ja jestem tak rozpasaną w mej złości, że nie mam dla niej współczucia.
 — Naturalnie! — odpowiadam — pasja, aby gdakać wspólnie na jeden ton. Sądzisz, że tem się mężczyzna przywiąże? Złudzenie! Nigdy w wyższej rozmowie nie osiągniesz wymiarów jego przeciętnego politycznego n. p. kolegi, będziesz zawsze dla niego uczniem i właśnie odsłonisz przed nim tajnie swej nicości. A stracisz cały wdzięk jako kobieta...
 — Zyskam jako przyjaciółka.
 — Ech! Moja droga!
 Ten wyraz wydaje mi się w tej chwili chorobliwie anemiczny i niewystarczający.
 — Niczem nie będziesz, niczem...
 Jest zupełnie zderutowana, oczka jej latają ze smutkiem od stosu gazet do mnie. Jest naprawdę szczerze zmartwiona. Widzi już, jak jej mąż stanu gardzi nią w duszy i idzie do „mężczyzny“, aby z nim gdakać na jedną nutę.
 — Więc co robić?
 Zaczynam się śmiać piekielnie.
 — To, co ta... Halskiego w Warszawie. To, moja droga!...
 Płomienie przebiegają pod skórą Marylki.
 — Och?...
 — Tak! Tak! Tylko wtedy możemy marzyć o jakiemś uczuciu i przywiązaniu i szczęściu i innych akcessorjach życiowych! Tylko wtedy... Inaczej dla nas nic! nic!... Rozumiesz mnie, nic.
 Porywam ją za ręce, wstrząsam nią. Cała gorycz dni ubiegłych wypływa mi do serca, na usta.
 — Mamy szacunek tych panów, rozumiesz, szacunek! One wszystko!...
 Lecz już to słowo „szacunek“ wystarcza, aby mnie uspo-