Strona:Gabriela Zapolska - Piękno w życiu kobiety.djvu/8

i linij. Wszak towarzyszą one jej ciągle i na nich dzieci uczą się pierwszych estetycznych wrażeń. Dobór barw — dalej dobór deseni tapet, portjer, firanek należy niejako do edukacyi artystycznej człowieka. Dziecko od pierwszej chwili oswojone ze szpetotą i przyjmujące ją obojętnie jako rzecz zwykłą — nie będzie później zdolne do odczuwania prawdziwego Piękna. Czy nie należy pomyśleć jak najwcześniej o edukacyi artystycznej dziecka? Czy zamiast zabawiać wzrok jego bohomazami przepełniającymi książeczki dziecięce nie należałoby podsuwać dziecku pod oczy dzieła sztuki te, które już jego duch wchłonąć w siebie potrafi. A gdy chciwe dziecię prosi o książkę, czyż należy dziecku dawać to, co jest przeznaczone ogólnie dla dzieci, lub jakieś „dzieła“ cieszące się owczem uwielbieniem tłumu? Wszak w ten sposób zatraca się indywidualne cechy w duszy dziecka, wtłacza się je w formę pospolitości. Niech każden czyta wedle swej duchowej potrzeby a kobieta powinna być tak subtelna w swem pięknie, że powinna odczuć jakiego rodzaju piękno, duszy jej dziecka przystoi. I nie szarpać taką duszę po manowcach szablonu lecz już kierować nią w tę stronę w którą sama dąży.
 Kobieta piękna tą pięknością aniołów Danta, którzy są intelligencją którzy są miłością — zdoła w każdym swym czynie ujawnić świat moralny i artystyczny. I tak — naprzykład gdy dziecko jej natrafi czy to na obrazie, czy w rzeczywistości na wieżę w gotyckim stylu — może mu wykazać z czego powstał ten styl, choćby pięknemi słowami legendy. Składając dłonie do modlitwy — wskaże mu na łuki rąk i wieżyc biegnące ku niebu. Pokazując liść koniczyny przypomni mu iż widziało budowle, w których takie liście były najulubieńszym tematem ich wykreśleń.
 Kobieta może sama stać się malarzem naprzykład tak wielkim jak Claude Monet. Czy dla siebie samej czy dla swego dziecka niech patrzy i nauczy patrzeć na wieżę katedralną w rozmaitych oświetleniach dnia. Będzie to serja Monetoskich katedr w Rouen, może stokroć piękniejszych i wspanialszych kolorytem i ogromem. I tak, należy uczyć siebie i swoich estetyki sprzętów, kwiatów, liści — estetyki ruchów, dźwięku głosu, linij szat i linij ciała. Kobieta jedna potrafi nadać urok i wartość... szarej godzinie. Nie należy zaniedbywać tej uroczej pory dnia. W tej chwili właśnie duch ludzki jest najpodatniejszy do życia swem życiem i do wystarczania samemu sobie. Kobieta potrafi rozbudzić słodką melancholję zmroku i czy to legendą opowiadaną pół głosem, czy to nawet milczeniem rozciągnie panowanie myśli dokoła siebie. Nie należy zaniedbywać także tych chwil podniosłych urokiem niewysłowionego wdzięku tradycyi, które już potem pod śniegiem włosów siwych, rozkoszne wzruszenie wspomnień wywołują. Zaświecone całym bukietem blasków drzewko w noc Wigilijną rozpłonie miłością i ciepłem w sercu człowieka. To nie jest czcza zabawka ten bukiet płonących świateł, to duch nastroju chwili w której jedno uczucie