Strona:Gabriela Zapolska - Do oddania - na własność.djvu/17

 Doszła tak powoli do domu.
 Weszła na schody, do sieni — i otworzyła drzwi izdebki.
 Cofnęła się na progu.
 Przed nią stał — mąż.
 — Gdzie byłaś? — zapytał, patrzac z pod brwi zmarszczonych.
 Oddech jego wionął na nią. Poczuła całą masę alkoholu i piwa.
 Nic ulękła się przecież i zaciąwszy usta, weszła do izby i powoli doszła do stołu. Oparła się o kant i nie poruszając głową, ogarnęła całą przestreń wzrokiem. I wobec tych pustek po kątach schwycił ją spazm serdeczny — w gardle zdławiło ją — lecz łez w oczach nie miała.
 — Gdzie bębny? — zapytał Malicki.
 Kobieta milczała.
 — Odpowiadaj, gdzie się powlokły? czy mam je pójść i za włosy pościągać?
 Malicka rozśmiała się chrapliwie.
 — O... idź!... szukaj! — odezwała się nareszcie przez zaciśnięte zęby — idź!... ale dzieci już nie znajdziesz!... oho!... nie znajdziesz!...
 Malicki oczy zmrużył i ku żonie podstąpił.
 — Ty ze mnie nie kpij — ryknął — bo jak Boga kocham, zbiję cię na kwaśne jabłko. Idź mi zaraz i sprowadź dzieci... słyszysz...
 Kobieta założyła ręce na piersiach.
 — Nie pójdę! — odparła — a ty dowiedz się nareszcie, że dzieci już nie masz. Rozdałam je ludziom... rozumiesz? ludziom, co dadzą im jeść i pastwić się nad niemi nie będą...
 Malicki w żółtem świetle lampy stał się trupio blady.
 — Co?... ty dzieci rozdałaś po ludziach?... ty szelmo!... tobie zaciężko było o dzieciach myśleć?... ty... damo!... pałacowa!...
 Szeroką dłonią zamierzył się, lecz ona uchyliła głowę i uniknęła razu.
 — Tak... ciężko mi było! Wolałam ludziom je oddać, niż głód im kazać cierpieć!...
 Malicki porwał ją za ramiona.
 — Ty nikczemna!... ty próżniaczko!... Tobie się pracować na własne dzieci nie chciało. Tobie szelmostwa w głowie, bale, tryndy, obywatelstwo, państwo... Poszła po dzieci, sprowadź je natychmiast...
 Szarpnął nią gwałtownie i rzucił w kierunku drzwi, lecz ona oparła się o ścianę.
 — Słuchaj — rzekła przyciszonym i bezdźwięcznym