Strona:F. Antoni Ossendowski - Nauczycielka.djvu/148

chwilę w milczeniu, przyglądając się sobie z zadowoleniem.
 Pierwszy przemówił Wasyl, nalewając sobie piwa do glinianego półkwaterka.
 — Czy masz wieści ze Słucka? — spytał cicho.
 Lipski skinął głową i rozejrzał się po izbie, do której weszło kilku chłopów, a pod oknem siedział jakiś nieznajomy młodzieniec w szarem, sportowem ubraniu w kratki.
 — Opowiem, ale potem, gdy pójdziemy do Wachromiuka, bo tu widzę — nieporęcznie! — mruknął przez zęby, wskazując oczami na nieznajomego.
 Wasyl obejrzał się i zauważył:
 — Nie znam takiego...
 Zaczęli głośną rozmowę o zakończonej kośbie, o przelotach kaczek i o przepowiedniach starych ludzi, przewidujących obfity „chód“ ryb. Wypiwszy parę butelek piwa, zapłacili i wyszli, śmiejąc się i żartując.
 Minęli wieś i szybkim krokiem poszli brzegiem rzeki. Ujrzeli wkrótce kureń — szałas rybacki, sklecony z cienkich żerdzi i obłożony warstwą darniny. Na brzegu, na wbitych w ziemię palach suszyły się sieci, kilka plecionych więcierzy leżało tuż przy wodzie i stało gotowe do odpłynięcia czółno z koszem, pełnym ryb, przesypanych kawałkami lodu.
 Mały, łaciaty piesek, uwiązany do szałasu, ujadał wściekle.