Ta strona została uwierzytelniona.
i potem jeszcze przywódców. Syn Judasza, Menahem, oraz Eleazar, krewniak, prowadzą dzieło dalej, a podczas ostatnich walk Żydów z Rzymianami[1] są nawet bardzo czynni. Może Jezus znał owego Judasza, pojmującego żydowską rewolucyę tak odmiennie od niego? Ludzi tego obozu znał na pewno, znał także ich zasady; może więc umyślnie dla przeciwdziałania zasadzie państwowej wygłosił zdanie: oddaj Bogu, co Boga a Cesarzowi, co Cesarza[2]. Jezus, obdarzony prawdziwą mądrością, skorzystał z błędu swego przeciwnika, marzył bowiem o innem królestwie i o innem zbawieniu.
Tym sposobem Galilea stała się olbrzymim tyglem,
- ↑ Józ. Flav. B. J. II, XVII, 8 i nast.
- ↑ Uwaga tłómacza. Niepospolity ten wywód Renana jest wszelako niezgodny z całokształtem nauki Jezusowej, która to nauka, przechodząc potem przez filtry legend, została możliwie przystosowaną do idei państwowej. Jezus bynajmniej nie kazał płacić podatków. Ewangielista powiada wyraźnie: »Rzekł mu (Piotrowi) Jezus: Cóż ci się zda, Szymonie? Królowie ziemscy od kogóż biorą cło albo czynsz? od synów swoich czyli od obcych? Rzekł mu Piotr: Od obcych. I rzekł mu Jezus: Toć tedy synowie są wolni. Wszakże abyśmy ich nie zgorszyli, szedłszy do morza zarzucić wędkę, a tę rybę, która najpierwej uwięźnie, weźmij, a otworzywszy gębę jej, znajdziesz stater, który wziąwszy daj im za mię i za się.« (Mat. XVII, 25, 26, 27). Potwierdzają to ustępy u Mateusza roz. VI, 24—34, gdzie Jezus nie każe ni siać, ni orać; z czegóż tedy podatek płacić? U Mat. X, 8 wyraźnie powiedziane: »darmoście wzięli, darmo dawajcie«. Ustępy Mar. XII, 17 i Łuk. XX, 25 były fałszywie wykładane. Dla Jezusa nie istniała rzymska potęga, nie korzystał z jej dobrodziejstw, więc i nie cierpiał jej ucisku. Gdy go zapytano, czy płacić podatek, rzekł: czemu mnie kusicie? A potem kazał sobie pieniądz pokazać. Wizerunek cesarza na nim? Więc to własność cesarza? Oddajcie tę własność cesarzowi a zwróćcie się myślami tylko do Boga. Upaństwowienie Jezusa spaczyło tę myśl wielce znamienną.
