— Nie uważam, żeby wydawca „Pióra” miał obowiązek, a bodaj i prawo, pokazywać odrzucone rękopisy osobom, nie należącym do redakcji — rzekła zimno.
— Tom mnie nie uważa za obcą osobę. No, ale teraz pójdę do księgarni.
Emilka westchnęła z ulgą, gdy drzwi się zamknęły za Eweliną.
Ilza wróciła do pokoju.
— Poszła Ewelina? Milutka była dzisiaj, niema co mówić! Nie pojmuję, co Marysia w niej widzi. Marysia nie jest zajmująca, ale jest przyzwoitą osobą.
— Ilzo — rzekła Emilka poważnie — czy jeździłaś na spacer nocą z Marshallem Orde?
Ilza była zdumiona.
— Nie, głuptasie, nie jeździłam. Domyślam się, kto cię uraczył tą plotką. Nie wiem, ktoby z nim jeździł.
— Ale opuściłaś lekcję francuskiego i poszłaś się przejść z Ronnie Gibsonem?
— Tak.
— Ilzo... nie powinnaś... doprawdy...
— Nie gniewaj mnie, Emilko — przerwała Ilza szorstko. — Stajesz się afektowaną babą, nie wiem, coby tu zrobić, ażeby to nie przeszło w stan chroniczny. Nienawidzę pedanterji i kazań. Już mnie niema... biegnę do księgarni, zanim pójdę do szkoły.
Ilza pochyliła się nad książkami i po chwili wybiegła z pokoju. Emilka ziewnęła. Skończyła przeglądanie notatek. Miała przed sobą pół godziny czasu. Położy się na łóżku Ilzy i odpocznie.
