Strona:Emil Szramek - Juliusz Ligoń.djvu/5

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.
PRZEDMOWA.

O zmarłym w roku 1889 Juliuszu Ligoniu napisano wszystko, co było do napisania. Chodzi już tylko o to, by ta sympatyczna i charakterystyczna postać górnośląskiego kowala, co kuł żelazo i wiersze a zagrzewał serca rodaków, nie poszła w zapomnienie.
Niniejsza książeczka jest nowym z okazji 50 rocznicy jego zgonu opracowaniem napisanej przed 20 laty o znaczeniu Juliusza Ligonia źródłowej rozprawki, wydrukowanej w „Głosach z nad Odry” (1919, nr 4).
Wielkość Ligonia leży nie na płaszczyźnie zewnętrznego powodzenia, lecz w dziedzinie ducha i charakteru. Był on wcieleniem na Górnym Śląsku zasady św. Pawła: „Ducha nie gaście” (Tess. V, 19).