Strona:Eliza Orzeszkowa - W zimowy wieczór.djvu/135

 Czasem wyrwał kwiaty z korzeniami lub z całej siły mocował się z łodygą, tak była do zerwania trudną; wtedy sapał, stękał i gniewnie mruczał:
 — Kap ciebie licho uziało... (żeby cię licho wzięło...) Kap ciebie paralusz...
 A potem znowu:
 — Hetyj dla panienki... hetyj dla Bozi...
 Roztargnienie mu sprawiły żaby i ptaki. Pierwsze co chwilę wyskakiwały zpod czarnych, bo błotem oblepionych jego stóp i plusk w wodę! A malec patrząc na to zanosił się od śmiechu. Ptaki znowu wylatywały z kalinowych krzaków i fruwały mu tuż prawie przy uszach.
 — Kysz! — wołał, machając więzią niezabudek, — kysz! a kysz!
 A potem znowu rwąc niezabudki:
 — Hetyj dla Bozi...
 Wtem, stanął i radośnie krzyknął. Sikorka, znowu sikorka, ta sama pewno co tam w maku była. Och! siadła sobie teraz na kalinowej gałęzi i wraz ze śnieżnym, okrągłym kwiatem kaliny kołysze się, to w górę, to w dół pomalutku... i żółtą główką kręci...
 Na ustach malca urwały się wyrazy: — »hetyj dla panienki!..« Jedną ręką trzymając pęk