Strona:Eliza Orzeszkowa-Nad Niemnem (1938) tom I.djvu/023

zdobywania jej darów, gorące jej żary letnie i dzikie polne powiewy nadały temu ciału taką harmonię i siłę, że trzęsący się i podskakujący wóz nie mógł zmącić ani na chwilę jego prostych i wyniosłych linii. Od ogorzałej cery jego twarzy silnie odbijały złociste, bujne wąsy i jasnozłote włosy opadające spod czapki na kołnierz szarej, krótkiej kurty ku ozdobie zapewne zieloną taśmą oszytej. Niedbale w ogorzałych rękach trzymając lejce i nie odwracając twarzy ku wiezionym przez się kobietom odpowiadał wesoło na zapytania ich i przycinki, czasem męski śmiech swój łączył z chórem cienkich, piskliwych śmiechów dziewcząt.
 Marta i Justyna zatrzymały się u brzegu drogi, w cieniu wierzby, której kwiat podobny do zielonawych robaczków osypywał im suknie i głowy. Marta w kierunku jadących machnęła swą białą chustką i niezwykle u niej przyjaznym głosem krzyknęła:
 — Dobry wieczór, panie Bohatyrowicz! dobry wieczór!
 Woźnica szybko zdjął czapkę odkrywając czoło mniej opalone od reszty twarzy, gładkie i pogodne.
 — Dobry wieczór! — odpowiedział.
 — Dobry wieczór! — chórem krzyknęły dziewczęta.
 — A skądżeś to pan wziął tyle dziewcząt? — zawołała znowu stara panna.
 — Po drodze jak poziomki uzbierałem — nie zatrzymując koni, ale tylko zwalniając nieco ich biegu odpowiedział zagadnięty.
 Jedna z dziewczyn, najśmielsza znać, przechylając się przez drabinę wozu i białymi zębami błyskając głośno prawić zaczęła:
 — Piechotą, proszę pani, szłyśmy... a on nas napędził, tośmy mu kazały, aby nas zabrał...
 — Oho! kazały! — zażartowała Marta.
 — A jakże! — potwierdziła dziewczyna z wozu — czy ja nie mam prawa jemu nakazywać? jaż jego strzeczna