Strona:Edward Redliński - Konopielka.djvu/128

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

nie mówim, nie pomału, ale i nieprędko. Jakby szło sie za bronami, za pługiem: za prętko niedobrze, za pomału niedobrze, najlepiej w sam raz.
Tak do litanii doszlim. Ucichli my, Handzia sama:
 Kirelejson, Krystelejson, kirelejson!
 Kryste usłysznas, Kryste wysłuchajnas!
 Ojczezniebaboże!
A my jednym głosem: Zmiłuj sie nadnami!
 Synu odkupicieluświata Boże.
 Zmiłujsie nadnami!
 Duchu święty Boże.
 Zmiłuj sie nadnami!
 Święta Trójco jedyny Boże.
 Zmiłujsie nadnami, odpowiadamy po raz ostatni, teraz odpowiemy co innego. Ona mówi: Święta Marjo, a my:
 Módsiezanami!
 Święta Boża Rodzicielko.
 Módsiezanami!
 Święta Panno nad Pannami.
 Modsiezanami!
Uczycielka rozmodliła sie, na łokciach sie wozi, w przód, w tył. Matko niepokalana, mówi Handzia, a uczycielka odgina sie do tyłu, i zaraz wprzód sie kłoniwszy: Módsiezanami!
 Matko nienaruszona.
 Módsiezanami!
I tak kiwa sie, tam i nazad, tam i nazad, rozmodlona, w węgli zapatrzona. Jakby belke piłowała, stojawszy na wierzchu, na kobyłkach:

Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Strona:Edward_Redliński_-_Konopielka.djvu/128&oldid=1345577”