wszelkie męczeństwo, nie wyrzekając się nigdy swego uczucia.
Gdy Tussman powtarzał swe zaklęcia, uderzono we drzwi i stary Manasse wszedł do pokoju. Zaledwie Tussman go zobaczył, krzyknął:
— Ojcze niebieski! toż to ów stary żyd, co robił sztuki złota z czarnej rzodkwi. Drugi czarownik pewnie jest niedaleko.
Mówiąc te słowa, miał się ku drzwiom, aby uciec. Radca go zatrzymał i mówi:
— Obaczmyż, co on nam powie. — Poczem, zwracając się do Manassego, powtórzył mu opowiadanie Tussmana. Manasse w sposób szczególny uśmiechnął się i odpowiedział:
— Nie wiem, czego ten pan sobie życzy; przyszedł wczoraj wraz ze złotnikiem Leonardem do winiarni, gdzie piłem spokojnie szklankę wina, po ciężkiej pracy całodziennej; pił nad miarę tak, że nie mógł ustać na nogach i wyszedł chwiejąc się niepewnie.
— Widzisz, mój miły! — zawołał radca. — Mówiłem ci, że wszystkie te zdarzenia pochodzą z twego przeklętego pijaństwa, z którego musisz się poprawić, jeżeli chcesz poślubić moją córkę.
Strona:E. T. A. Hoffmann - Powieści fantastyczne 02.djvu/107
Ta strona została uwierzytelniona.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/7e/E._T._A._Hoffmann_-_Powie%C5%9Bci_fantastyczne_02.djvu/page107-1024px-E._T._A._Hoffmann_-_Powie%C5%9Bci_fantastyczne_02.djvu.jpg)