mało. Stanąwszy na miejscu, kiedy już miał zejść się i rozmówić z człowiekiem, do którego był posłany, wśród starań i namysłów dopełnienia obowiązku zszedł z tego świata.
Jak tedy w innych rzeczach, tak i w tej pięknie, K. Pansa, postąpiłeś, żeś nam przypomniał o oddaniu czci Serw. Sulpicyuszowi, i żeś go obszernie pochwalił. Po wyrzeczonych przez ciebie słowach, poprzestałbym na daniu mego głosu, gdybym nie czuł potrzeby odpowiedzenia P. Serwiliuszowi[1], który utrzymuje, że posągiem tego tylko uczcić należy, kto w czasie poselstwa od żelaza zginął. Ja zaś, senatorowie, tak myśl przodków tłumaczę, iż uważać trzeba przyczynę, a nie rodzaj śmierci. Jeżeli chcieli aby miał wzniesiony pomnik, kto podczas poselstwa śmierć znalazł, to dla tego żeby w niebezpiecznych wojnach posłowie śmielej urząd swój sprawowali. Nie trzeba tedy oglądać się na przykłady przodków, ale myśl ich, z której te przykłady powstały, wytłumaczyć.
II. Lar Tolumnius, król Wejensów, czterech posłów ludu Rzymskiego w Fidenach zamordował[2], których cztery posągi przy mównicy aż do naszych czasów stały. Cześć słusznie im należna: obywatelom za ojczyznę poległym przodkowie nasi krótkie życie długowieczną pamiątką zapłacili. Kn. Oktawiusza[3], znakomitego i wielkiego męża, który pierwszy wniósł konsulat do domu słynącego później z tylu wielkich ludzi, posąg koło mównicy widzimy. Nikt wtenczas nowym ludziom nie zazdrościł; nie było nikogo, coby zasługi nie uczcił. W poselstwie Oktawiusza nie było obawy niebezpieczeństwa. Posłany od senatu dla wybadania umysłu królów i wolnych narodów, a w szczególności dla zakazania wnukowi króla Antiocha[4], który z przodkami naszymi wojował, żeby flot nie
- ↑ Syn P. Serwiliusza Izauryka dla tego podobno sprzeciwiał się wzniesieniu pomnika Sulpicyuszowi, że ojcu jego niedawno zmarłemu pomnika nie postawiono. W parę miesięcy potem miał Cycero z tymże Serwiliuszem przez dwa dni żwawą o Planka utarczkę, dla którego za oświadczoną gotowość bronienia Rzeczypospolitej chciał otrzymać od senatu jakąś nagrodę. Epist. fam. X, 12. Cicero ad M. Brutum, 5.
- ↑ Livius, IV, 17.
- ↑ Kn. Oktawiuszowi Neposowi, dowodzącemu na morzu, poddał się pobity pod Pydną roku 168 od Pawła Emiliusza król Macedoński Perseusz. Oktawiusz został konsulem 165 roku.
- ↑ Tym wnukiem Antiocha Wielkiego był dziewięcioletni Antioch V Eupa-
