mam wyliczać tych, co na spotkanie twoje nie wyszli, kiedy mogę powiedzieć że żaden prawie z rzędu usłużnych kandydatów nie wyszedł, chociaż i tego dnia i na kilka dni wprzód byli o tem uwiadomieni i o to proszeni. Przyniesiono liktorom krótkie togi do bramy, które oni zdjąwszy odzież wojskową przywdzieli, i tym sposobem utworzyli nowy orszak swemu imperatorowi. Tak wrócił sławny Macedoński imperator, który miał tak liczne wojsko, tak wielką prowincyą, po trzech latach do Rzymu, iż przy powrocie najlichszego kupca mniej ludzi nie było na ulicy. W tym jednak punkcie jako człowiek gotów do obrony poprawił moję omyłkę. Kiedym powiedział że wjechał bramą Celimontariską, wyzwał mnie na sądowy zakład, że wjechał Eskwilińską; jak gdybym powinien był o tem wiedzieć, lub jak gdyby który z was o tem słyszał, lub to należało do rzeczy jakąś bramą wjechał, byle tylko nie tryumfalną, która Macedońskim imperatorom zawsze przed tobą otworem stała. Tyś był pierwszy, który z władzą nad wojskiem konsularną z Macedonii nie odbyłeś tryumfu.
XXIV. Ale słyszeliście, senatorowie, głos filozofa: powiedział że nigdy nie był chciwym tryumfu. O! występny, szkaradny, ohydny człowieku! Kiedyś senat znosił, powagę lego stanu zaprzedawał, konsulat swój kwoli trybunowi ludu sprawował, Rzeczpospolitą obalał, osobę moję i cały byt za jedyną nagrodę wielkorządów oddawał, jaką żądzą powiesz żeś pałał, jeżeliś tryumfu nie żądał? Często uważałem że ci, którzy mnie i innym zdawali się zbyt gorąco pragnąć prowincyi, swe pragnienie płaszczykiem tryumfu okrywają i osłaniają. Tym sposobem przemawiał w tem kole senatorskiem konsul D. Sylanus[1], to samo także mówił mój spółurzędnik. Nikt bowiem nie może żądać dowództwa nad wojskiem i otwarcie domagać się, żeby nie wziął za pozór żądzy tryumfu. Gdyby cię senat i lud Rzymski nie pragnącego tego zaszczytu, albo nawet przyjąć go wzbraniającego się do prowadzednia wojny i objęcia nad wojskiem dowództwa przymusił; byłoby to jednak dowodem ciasnego i poziomego umysłu, gardzić honorem i godnością zasłużonego tryumfu. Ro jak jest znakiem próżności, gonić za czczym brzękiem odgłosu, upędzać się za cieniem fałszywej sławy; tak jest cechą płochego
- ↑ D. Juniusz Sylanus, który byt konsulem w rok po Cyceronie, to jest 62 roku, otrzymał potem rządy Hiszpanii.
