Strona:D. M. Mereżkowski - Zmartwychwstanie Bogów.djvu/222

Chcąc tę myśl odegnać i wprowadzić znowu Giocondę w zaczarowane koło swoich własnych złudzeń i marzeń, począł głosem śpiewnym, stłumionym opowiadać jej zagadkową opowieść.
 „Nie mogłem oprzeć się pokusie obejrzenia tajników natury nieznanym ludziom — mówił; — szedłem wśród nagich, ponurych skał i wreszcie dotarłem do jaskini. Stanąłem u wejścia, pełen trwogi.
 „Po krótkiem wahaniu, spuściłem głowę, przyłożyłem lewą dłoń do prawego kolana i zasłoniłem sobie oczy ręką prawą, aby przywyknąć do ciemności. Wszedłem i postąpiłem parę kroków. Marszczyłem brwi, mrużyłem oczy, chcąc wzrok zaostrzyć; szedłem poomacku, nie widząc nic przed sobą. Ciemności były nieprzeniknione. Po dłuższej chwili poczęły walczyć we mnie dwa uczucia: strachu i ciekawości obawy przed ciemną grotą i żądzy zbadania jej tajemnic“.
 Umilkł. Cień nie zchodził z czoła Giocondy.
 — I które z dwóch uczuć przemogło? — spytała.
 — Ciekawość — odparł.
 — Zgłębiliście tajemnicę jaskini?
 — Przekonałem się, że można ją zgłębić.
 — Czy objawicie to światu?
 — Wszystkiego powiedzieć nie mogę, ale chciałbym natchnąć ludzi tak wielką siłą ciekawości, aby zdołali zwyciężyć obawę.
 — A jeśli ciekawość nie zdoła, mistrzu Leonardzie? — zagadnęła z roziskrzonym wzrokiem, — a jeśli potrzeba czegoś więcej, czegoś potężniejszego dla zbadania najdalszych, a może najcudniejszych tajemnic jaskini?
 Zajrzała mu w oczy z uśmiechem, którego nie widział jeszcze na jej ustach.
 — Czegóż potrzeba więcej? — zapytał.
 Milczała.
 W chwili tej promień światła przeniknął przez szparę firanki i odegnał z twarzy Giocondy ów cień zagadkowy.
 — Wyjeżdżacie jutro? — szepnęła.
 — Nie, dziś wieczorem — odparł.
 — I ja wyjadę niebawem.