Strona:D. M. Mereżkowski - Julian Apostata.pdf/208

 Grał doskonale rolę zaskoczonego, prawie przestraszonego; spuścił oczy, odwrócił głowę i wyciągnął przed siebie ręce, wystawiając naprzód dłonie, ak gdyby odpychał dar przestępny i bronił się przed nim. Okrzyki podwoiły się jaszcze.
 — Co czynicie? — zawołał Julian, udając przerażenie. Chcecie zgubić mnie i siebie. Sądzicie więc, że byłbym zdolny zdradzić swego władcę?
 — Zabójcę twego ojca! zabójcę Gallusa! — krzyczeli żołnierze.
 — Zamilczcie! — odparł Juliani podchodząc do tłumu. — Alboż nie wiecie, żeśmy sobie w obliczu Boga poprzysięgli...
 Każde poruszenie Juliana było podyktowane podstępną obłudą. Żołnierze otoczyli go. Wyciągnął miecz ochwy i wymierzył w pierś własną.
 — Najwaleczniejsi z walecznych! Cezar umrze raczej, niżeli zdradzi.
 Żołnierze chwycili go ręce i wydarli oręż. Wielu padało mu do stóp i, całując je z płaczem, przykładało obnażone miecze do piersi.
 — Umrzemy za ciebie! — krzyczeli — umrzemy!
 Inni wyciągali ku niemu dłonie, zaklinając żałośnie:
 — Ulituj si nad nami, ulituj się, ojcze!
 Siwowłosi weterani padali na klęczki, chwytali wodza za ręce i wkładali jego palce do ust, dotykając nimi bezzębnych dziąseł, opowiadali o strasznem umęczeniu, o trudach nad siły, o wszystkich niedolach długiego żywota żołnierskiego. Wielu rzucało ubranie i pokazywało nagie stare ciało, plecy ze strasznemi bliznami rózeg centuryonów, od ran.
 — Ulituj się! Bądź nam Augustem!