Strona:Ciernistym szlakiem.pdf/66

mała się w progu, aby jej nie przebudzić, w tej chwili jednak staruszka poruszyła się radośnie.
 — Krysiu droga, jesteś nareszcie, a tak się o ciebie obawiałam!...
 Krystyna podeszła do łóżka i, przykląkłszy, pieszczotliwie do niej się przytuliła.
 — I czegóż ta ciągła obawa? Cóżby mi się mogło stać w dzień biały na ludnej ulicy? Po co mateńka tak się kłopocze — i obiadu dotąd nie jadła, jakże to można!...
 — Jakoś niedobrze się czuję, do jedzenia więc chęci nie miałam, zresztą z niepokojem w duszy nie warto zasiadać do stołu, bo to nie wyjdzie na pożytek.
 — No, więc zasiądziemy bez niepokoju, owszem z nadzieją, z błogą nadzieją najgorętszych naszych życzeń spełnienia.
 Pani Krasnodębska usiadła na łóżku i pilnie w twarz się Krystyny wpatrzyła.
 — Czyż to być może?! Czyżby padł jakiś promień jaśniejszy, budzący tę nadzieję?
 — Tak wypada przypuszczać, jeżeli słowo poważnego człowieka niema być pustem echem bez znaczenia.
 — Więc coś jest, więc ty coś wiesz! mów, mów, moja droga, bo drżę z niecierpliwości.
 — Posłuchaj więc, mamo, spokojnie, jaką dziś miałam przygodę i osądź, czy nadzieja mię nie łudzi.
 Opowiedziała zajście na ulicy i przebieg rozmowy w domu jenerała. Pani Krasnodębska słuchała bez poruszenia, wkońcu szepnęła:
 — Trudno nie ufać, Bóg wszystkiem rządzi i dobrodziejstwa swoje dziwnemi nieraz zsyła drogami.
 Podniecona, uśmiechnięta podniosła się z łóżka i, przytuliwszy Krystynę do piersi, rzekła serdecznie.