Strona:Charlotte Brontë - Dziwne losy Jane Eyre.pdf/298

 — Skąpe stworzonko! — rzekł — odmawia mi, gdy ja proszę o pieniądze! Daj mi pięć funtów, panno Joanko!
 — Nie dam ani pięciu szylingów, panie, ani pięciu pensów nawet.
 — Pozwól mi tylko spojrzeć na te pieniądze.
 — Nie, panie; nie można panu ufać.
 — Panno Joanko!
 — Czego pan sobie życzy?
 — Przyrzecz mi coś.
 — Przyrzeknę panu wszystko, co sądzę, że będę mogła dotrzymać.
 — Więc przyrzecz mi, że nie podasz ogłoszenia i że mnie powierzysz wyszukanie posady. Już ja ci ją znajdę.
 — Chętnie to uczynię, jeżeli mi pan wzamian przyrzeknie, że i ja i Adelka opuścimy dom, zanim żona pańska do niego wejdzie.
 — Bardzo dobrze! bardzo dobrze! Na to mogę ci dać słowo. Więc zatem panna Joanka jedzie jutro?
 — Tak, z samego rana.
 — Czy zejdziesz do salonu po obiedzie?
 — Nie, panie, muszę się przygotować do drogi.
 — Więc musimy się pożegnać na czas pewien?
 — Chyba tak, panie.
 — I jakże to ludzie odprawiają taką pożegnalną ceremonję, panno Joanko? Naucz mnie, ja nie wiem dobrze.
 — Mówią sobie „dowidzenia“, albo, jeżeli wolą, używają innego zwrotu.
 — Więc powiedz.
 — Dowidzenia, tymczasem.
 — A co ja mam odpowiedzieć?
 — To samo, jeśli pan zechce.
 — Dowidzenia, tymczasem, panno Eyre; czy to już wszystko?
 — Jakto?
 — Wydaje mi się to skąpo, oschle i nie po przyjacielsku. Wołałbym jakoś inaczej; a gdyby tak coś dodać do tego rytuału? Gdyby, naprzykład, dołączyć uścisk