Strona:Bolesław Londyński - Frankowe szczęście.djvu/11

był zgrabny i jeździec wcale ładnie prezentował się na nim.
 „Ach, myśli sobie Franek, żebym takiego konika posiadał, tobym dopiero prędko dojechał do swoich!“.
 Jeździec osadził konia przy Franku i zapytał go, skąd wędruje i dokąd? Franek powiedział mu całą prawdę i wyraził pragnienie posiadania konia.
 Jeździec okazał się bardzo skłonnym do odstąpienia mu swego konika za gotowy grosz i zapytał Franka, ile też mógłby mu dać za niego. Franek był tak szczęśliwy, że mógł stać się posiadaczem konia, iż ofiarował jeźdźcowi całą zawartość swojego worka.
 Jeździec przystał i wymiana konia na złoto doszła niebawem do skutku.
 — A to szczęście dopiero! — zawołał Franek z niezmiernem zadowoleniem.
 Co rzekłszy, wskoczył na konia i puścił się w drogę. Nie przyszło mu jednak na myśl, że i koń musi wypocząć, a że na taki upał muchy cięły szkapę niemi-