Strona:Bohdan Dyakowski-Z puszczy Białowieskiej 1908.pdf/38

przesiadać już do czysto lokalnego białowieskiego pociągu.
 Wyglądał on mało zachęcająco.
 — Gdzież my się tu pomieścimy? — dopytywał się zdumiony Józio, próżno upatrując osobnych wagonów w długim szeregu pustych platform i kilku towarówek, stojących przed dworcem.
 — A no, pojedziemy na pustej platformie, będzie nam przewiewniej. Przecież innego pociągu niema.
 Innego istotnie nie było, a na dworcu kręciła się spora gromadka podróżnych, prawie wyłącznie żydów i włościan. Ruszywszy za nimi, chłopcy przekonali się, że na końcu pociągu znajdowały się wagony osobowe: jeden drugiej i jeden trzeciej klasy.
 — Arystokracya nie odwiedza, widocznie, puszczy, kiedy nie przygotowane dla niej pierwszej klasy, — rzekł Julek.
 — Albo jeździ umyślnymi pociągami, — dodał Kazio.
 — Co za szczęście, że my nie jesteśmy arystokracyą, bo byśmy musieli czekać na ten umyślny pociąg.
 — Albo jechać na własnych nogach, per pedes apostolorum.