mleko pod ięzykiem twoim, a wonność szat twoich, iako wonność Libanu.
12. Ogrodem zamknionym iesteś, siostro moia, oblubienico moia! źrzódło zamknione, zdróy zapieczętowany.
13. Szczepki twoie są sadem iabłek granatowych z owocem wdzięcznym cyprysu i szpikanardu;
14. Szpikanardu, i szafranu, kassyi, i cynamonu ze wszystkiemi drzewy kadzidło przynoszącemi; myrry, i aloesu ze wszystkiemi osobliwemi rzeczami wonnemi.
II. 15. O źrzódło ogrodne, zdroiu wód żywych, które płyną z Libanu!
16. Powstań wietrze północny, a przyidź wietrze z południa, przewiéy ogród móy; niech płyną wonności iego, niech przyidzie miły móy do ogrodu swego, a niech ie rozkoszne owoce swoie.
I. Chrystus przyczynę nierychłego wrócenia swego powiada oblubienicy 1. II. Ona wyznawa, że dla występków iéy odszedł od niéy oblubieniec 2. III. Pokutuie 3 — 7. IV. o łaskę prosi 8 — 17.
Przyszedłem do ogrodu mego, siostro moia, oblubienico moia! zbieram myrrę moię z rzeczami wonnemi moiemi; iem plastr móy z miodem moim, piię wino moie z mlekiém moiém. Iedzcież, przyiaciele! piycie, a piycie dostatkiem, mili moi!
II. 2. Iać śpię; ale serce moie czuie, i słyszy głos miłego mego, kołacącego i mówiącego: Otwórz mi,[1] siostro moia, przyiaciółko moia, gołębico moia, uprzeyma moia! albowiem głowa moia pełna iest rosy, a kędzierze moie kropli nocnych.
III. 3. I odpowiedziałam: Zewlekłam suknią moię, iakoż ią oblec mam? umyłam nogi moie, iakoż ie zmazać mam?
4. Miły móy zciągnął rękę swoię dziurą, a wnętrzności moie wzruszyły się we mnie.
5. I wstałam, abym otworzyła miłemu memu, a oto, z ręku mych kapała myrra, a z palców moich myrra ciekąca na rękoieść zawory.
6. Otworzyłam miłemu memu; ale miły móy iuż był odszedł i minął. Omdlałam była na głos iego; szukałam go[2] alem go nie znalazła; wołałam go, ale mi się nie ozwał.
7. Natrafili mię stróże, co chodzą po mieście; ubili mię, zranili mię, wzięli i płaszcz móy ze mnie stróżowie murów.
IV. 8. Poprzysięgam was, córki Ieruzalemskie! ieźlibyście znalazły miłego mego, abyście mu powiedziały, żem od miłości zachorzała.
9. Cóż ma miły twóy nad inne miłe, o naypięknieysza między niewiastami? co ma miły twóy nad inne miłe, że nas tak poprzysięgasz?
10. Miły móy biały i rumiany, i zacnieyszy nad innych dziesięć tysięcy.
11. Głowa iego iako bryła szczerego złota; włosy iego kędzierzawe, czarne iako kruk;
12. Oczy iego[3] iako gołębice nad strumieniami wody, iako umyte w mleku, stoiące w mierze swoiéy;
13. Policzki iego iako zagonki ziół wonnych, iako kwiatki wonnych rzeczy; wargi iego iako lilie wypuszczaiące myrrę ciekącą;
14. Ręce iego iako pierścienie złote, osadzone drogim kamieniem, hyacyntem; brzuch iego iako glanc kości słoniowéy, safirem osadzonéy;
15. Golenie iego iako słupy marmurowe, postawione na podstawkach złota wybornego; oblicze iego iako Liban, wyborne iako cedry;
16. Usta iego nader słodkie, a wszystek iest pożądany. Takić iest miły móy, i taki przyiaciel móy, o córki Ieruzalemskie!
17. Gdzież poszedł miły twóy, o naypięknieysza między niewiastami? Gdzie się obrócił miły twóy? a szukać go będziemy z tobą.
I. Kościół o złączeniu swoiém z Chrystusem innym powiada 1. 2. II. Chrystus też zaleca kościoła ozdobę duchowną 3 — 7. III. I on ią za oblubienicę swoię przyznawa 8 — 12.
