Strona:Andrzej Stopka Nazimek - Sabała.djvu/78

baj, to mi przýgras końdek, bo my zapłacili wynikràt, a nie honornie, kie na ślubie nie grajom. Niescęście bedzie strasne — haj«.
 Jà na organak nigda nie gràł, alek sie téz nigda nie dàł nukać, kie mie wto pýtàł. Byłek ś nim dobry. Posełek.
 Wyhodzem na hur i zgłupiołek cýsto piéknie. Jà se hano na moik gęślickak màm ino śtéry struny, a pięć palców, toz to jak kcem, to sićkie poprzýciskom. A tam było telo tego plugastwa, tyk biàłyk i càrnyk klawisów, cobyk przez cały dzień miał co przýciskać. — Tyk biàłyk było więcéj, jak tyk cornyk, a sićkie trza było poprzýciskać — haj.
 Słowok dàł, toz to trza było dotrzýmać.
 Kàzołek se dać dobrego duhaca, coby mi wse dobrze duhnon, to hociàjby jà, prosem piéknie, i źle gràł, to jak on wse dobrze duhnie, to ono ita pudzie sýćko ładnie, sýćko piéknie — haj.
 Ududkowali mi, ze je dobry, toz to jà sie nie długo namyślàł, myśliwskie prawo krótkie, i nie wielo myślęcý, połozyłek na te deske, ka to trza było przýciskać palcami, położyłek ciupage, a na dole na te więkse, tok se sàm lóg.
 Przewracom sie przewracom, coby ino sićko na jednyk nie grać — hàj, a tu gróbàrz, co duhàł, nijakim świate ni moze pary hycić. Co jom hyci, to jà mu jom wypiskàm do imentu.