Strona:Andrzej Stopka Nazimek - Sabała.djvu/47

 — My sie z jego ojce straśnie radzi widzieli, choćmy spólnikowali.
 Razu pewnego zagadnięty w ten sposób przez Chałubińskiego, nie mógł się szybko połapać, a powtarzać się nie chciał, więc mówił:
 — E, my ta byli — prosem piékie ik wielkomożności — z jego ojce kumotrami, ale przez mojom babe.
 — Ja, tok jego krewny, bok od niego kobylksko kupił i udała mi sie straśnie.
 Albo też:
 — Jà ta ś nim kumoter.
 — A kogozeście trzýmali? — pyta jeden z górali.
 — Eć wej, worecek we młynie, kié mie baba po mąke posłała, kié jom młynàrz do worecka suł — haj. —
 Pewnej góralce zachorował syn, pobiegła więc prosić Chałubińskiego, żeby go odwiedził. Deszcz padał jak z cebra, a wysłany Sabała po »budkę« nie mógł jej znaleść.
 Lekarz wypytał się o objawy choroby, a gdy zmiarkował, że niebezpieczeństwo w zwłoce nie grozi żadne, mówił:
 — Poczekajmy — może się przecie skończy ta lejba.
 — O, ono się skońcý — rzekł Sabała — bo straśnie pilno leje.