Strona:A. Kuprin - Straszna chwila.djvu/124

 — O, widzę, że pani jest zbyt skromna... W takim razie, jeżeli wypiła pani herbatę, zaczniemy.
 Przeszli do saloniku i stanęli przy fortepianie, na którym leżały stosy nut.
 — Czy pan zna romanse Czajkowskiego? spytała pani Barbara, przewracając nerwowo zeszyty, czuła bowiem tuż za sobą obecność Rżewskiego.
 — Naturalnie.
 — Lubi je pan?
 — A pani?
 — A pan?
 Roześmiała się, wyjęła gruby tom, oprawny w skórę, rozłożyła go na pulpicie i usiadła przy fortepianie.
 — Proszę otworzyć na chybił trafił — poradził Rżewski. — Czajkowski jest cudowny we wszystkich swych dziełach.
 Otworzyła zeszyt w środku i poznała utwór. Była to „Straszna chwila“ która zawsze robiła na niej wielkie wrażenie oryginalną melodją — namiętną i słodką jednocześnie.
 — Pan to zna? — zapytała, podnosząc głowę, żeby spojrzeć na Rżewskiego.
 — Znam. Zaczynamy.
 Lekko, biegle odegrała trudną introdukcję i zatrzymała się przed wstępnym taktem. Rozmowy w salonie, na werandzie przycichły.