Strona:Żółty krzyż - T.III - Ostatni film Evy Evard (Andrzej Strug).djvu/14

luszem, żegnając go najżyczliwiej.
 Claude klął w duchu okropnemi słowy we wszystkich trzech językach, jakie posiadał. — Licho przyniosło tego łapacza, zdaje się, że jeszcze będę miał z nim kłopot. Zato nowinę o wsypaniu się centrali berlińskiej (więc dlatego nie stawił się groźny Abbegglen!) przyjął z wielkiem zadowoleniem, zresztą dla przyzwoitości bardzo nikle osłoniętem przed samym sobą. Poczuł przedsmak wyzwolenia, nawet nie pomyślał nad tem, że i on w dalszym biegu tej sprawy może być brzydko zaczepiony, a kto wie, może go już nawet ujawniono... Z lekką myślą patrzał w swoje niewiadome, fantastyczne jutro.

 Rita przyjęła go obojętnie, była zasklepiona w sobie, milcząca, jakby chciała ukarać go, a może i samą siebie za wyjątkowy wczorajszy dzień. To go onieśmieliło i również pogrążyło w milczeniu. Siedzieli każde w swoim kącie aż do chwili, gdy w otwarte okna uderzył łomot kroków wielkiej gromady ludzi, grzmot bębnów, ryk trąb, bezładne wrzaski. Rita zerwała się i zasłoniła sobie uszy.
 — Co to jest? Czemu oni tak strasznie krzyczą?
 — Zwycięstwo!... Wczoraj mówiliśmy z panią o przejściu Marny.
 — Marna? To już chyba raz było, ale kiedy?
 — Prawie cztery lata temu.
 — Pan żartuje? Cztery lata?!
 — Tak jest, pani Rito, tak jest...
 — A więc teraz znowu się zaczyna od po-