Sens świata
1
Do uczty gdy z gwarem siadano za stół,
Mnie jednemu zbrakło siedzenia -
Tłumaczy to zwyczaj, bym za złe nie wziął,
Wróżąc: iż taki traf - ożenia!
2
Więc - toast podniosłem, lecz stało się znów,
Że wlano mi ostatek wina.
(Co zwyczaj wykłada z fawor u wdów,
Lub, że możesz mieć wkrótce syna!)
3
Płynąłem za morze skąd puścił ktoś wieść,
Że się rozbił okręt w podróży -
Wiele stąd tłumaczeń, lecz spólna ich treść
Długi i błogi żywot wróży.
4
Sens z tego, że dziwnie przewrotnym jest świat:
Bo gdy nie masz miejsca, to cię żenią,
A skoro pogrzebiąm dodają sto lat,
A gdy zapominają - cenią!
