Słownik etymologiczny języka polskiego/wisz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wisz, ‘sitowie’, »chwytać się wiszu« (niby tonący brzytwy), »w wisze i rogoże«; wiszowy; wiszowaty, ‘gruby’ (o sianie); wiszar, ‘zarośli’; tylko u nas, od 15. wieku, i u Słowieńców: wisz, ‘sitowie’; na Rusi narzeczowe, wisza; długie liście zwisają na dół, i niby stąd nazwa; ależ powtarza się w lit. wikswa, i wikszris, ‘sitowie’, wizga, prus. wizene, ‘trawa’, weisigis, ‘łąka’, niem. Wiese, ‘łąka’, norwes. veisa, ‘muł’, vīse, ‘badyle’, więc słoworód ów jest »ludowy«, a pień znaczył raczej ‘mokre’ czy ‘pełne’.
