Słownik etymologiczny języka polskiego/wiodro
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
wiodro; prasłowo, dziś zapomniane, o ‘jasnej pogodzie’, w biblji o ‘gorącu’ (»upalenie«, Leopolita); cerk. wedr, ‘jasny’, serb. wedriti se, ‘rozjaśniać się’, słowień. wedernica, ‘tęcza’, czes. wedro, ‘ciepło’, łuż. wjedro, ‘pogoda’, rus. wiedro; brak w lit.; niby niem. Wetter i Gewitter, ależ to łączą z wiatr, łac. ventus, itd., od pnia wē-, p. wiać, gdy nasze słowo służy ‘cichej, ciepłej pogodzie’.
