Słownik etymologiczny języka polskiego/upiór
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
upiór, upiorzyca, upiorny, pozornie spolszczone, zamiast upir, upirzyca; upierzyca, czyli ‘strzyga’, jeszcze w 18. wieku; z małorus. upyr (Upyr przepisał r. 1047 księgi prorockie), a to = wampir (bułgarskie, z nosówką; z Bałkanu rozeszła się ta nazwa w ciągu 17. wieku po całej Europie, wampiryzm). Pisarze nasi dawni trafnie upiera, upierzycę, od pierza wywodzili, chociaż mylnie to wykładali; w upyr’ bowiem, albo w (w)ąpyr (bułgarskiem), pyr to samo co i w nieto-pyrz (p. nietoperz): od pnia per-, ‘latać’; pierwotny wampir miał postać ptaka nocnego, o długim, ostrym dziobie, którym krew ofiary wysysał (»czerwony jak upiór«); *ąpir jest złożeniem przeczącem, jak ąrod (rus. jurodiwyj), ‘niemądry’, albo pomniejszającem, jak ączrmĭn, ‘czerwonawy’; por. Dodatek pod a.
