Słownik etymologiczny języka polskiego/tok
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
tok, toczyć, taczać, zataczać się itd.; taki, taczki (p.); tok u rzędu końskiego, gdzie wstawia się kopję; tok w gumnie; w lesie, ‘gdzie tokują cietrzewie’, tokowisko; dalej: tokarz, tokarski, tokarnia. Złożenia z przy- (przytoczyć), na-, wy-, z- (stoczyć) pomijam. Rzeczowniki: potok, patoka (o ‘miodzie’ i ‘piwie’), zatoka, Sątok (t. j. ‘stok’, p. są-) i Rostok (roztok, niem. Rostock w Meklemburgji); stoki górskie; toczek, stoczek (p. stok); potoczny. Prasłowo, p. ciec; lit. takas, ‘ścieżka’, awest. taka-, ‘bieg’. W 16. wieku toczenica, ‘tkanka na głowę, czepiec’, ale dzisiejszy tok, toczek, ‘kapelusz damski’, z franc. toque, ‘biret’ (pochodzenia celtyckiego).
