Słownik etymologiczny języka polskiego/stóg
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
stóg, stożek, stożkowy, stożyć (siano); stożyna, o ‘stertach’; prasłowo; oznacza właściwie ‘kół, ostrokół, około którego stoży się siano’; tak samo u wszystkich Słowian. Pień stog-; steg- u nas w ścieg (p.), ścieżaj, ‘zawiasa’, ‘cardo’, na oścież (drzwi otworzyć); u innych Słowian i z przyrostkiem -er: cerk. steżer i stożar, ‘kół, zawiasa’; lit. stagaras i stegerys, ‘badyl długi, suchy’, łotew. stēgs, ‘kij długi’, niem. stecken (bardzo rozpowszechnione; pień steg-, o ‘sterczeniu’); staroczes. stież, ‘balka’, cerk. stěg, ‘chorągiew’, rus. stjah (ja z ě, jak nieraz, nie z ę). Podobne słowo, bo z tym samym przyrostkiem urobione, ale od pnia ind. stabh-, jest ogólnie słowiańskie steber i stobor, ‘słup’, u nas steber r. 1555 (Nauki dla Odrowążówny), z półgłoską twardą, serb. stabar, słowień. steber, lit. stuburas, ‘słup, filar’; serb stoborje, ‘płot słupowy’, stobor, ‘podwórze’; litew. stabaras, ‘sucha gałęź’, łotew. stebere, ‘rząp (ogona)’; duńskie staver, ‘kół’, do stabh-; lit. stabas, ‘słup’ (i ‘bałwan’, i ‘zapora’, bo stabyti i stabdyti znaczy ‘powstrzymywać, tamować’), stebētis, ‘dziwić się’ (‘stać słupem’); niem. Stab, i w Buchstabe, nord. stafr. Z nosówką: lit. stembrys, stambras, ‘badyl’.
