Słownik etymologiczny języka polskiego/siepać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
siepać, ‘targać, rwać’, »siepając się o chorągiew«, w Janczarze; siepak i siepacz, ‘oprawca, kat’, kamień siepiący, o ‘rzeżawce’, ‘calculus’, w 16. wieku; »rozsiepane osiadłości« u Reja. Prasłowiańskie; łuż. sepaś, o ‘biciu serca i pulsu’; małorus. śipaty, ‘rwać’; z nosówką p. siąpić, sęp (por. stąp-: step- i inne).
