Słownik etymologiczny języka polskiego/rudera
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
rudera, dziś liczba pojedyncza rodzaju żeńskiego: »stara rudera«, ‘ruina’, ale to jest (jak legumina) łacińska liczba mnoga rodz. nijakiego: rudera, od rūdus, toż co niem. Gries (o ‘żwirze, szutrze’) i Grütze, a nasza gruda (p.).
