Słownik etymologiczny języka polskiego/ruczaj
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ruczaj, przezwany od toku rączego, z ogólnie słowiańskiem u (czes. i rus. ruczej), od czasownika o ‘szumie wodnym’: bułg. woda ruczi, serb. i słowień. ruknuti (to samo); urobione przyrostkiem -k od ru-, ‘ryczeć’; ruczaj z pierwotnego *ruk-ēj, z przyrostkiem częstym w podobnych tworach (por. obyczaj, lężaja, wierzeja). Por. rączy.
