Słownik etymologiczny języka polskiego/pył
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
pył, pyłek, ‘proch’, ‘kurzawa’, zapylony; por. pycha; na Rusi pył i o ‘ogniu’, od tegoż pnia (por. pychat’). Jest inny pień pū-, o ‘gniciu’, lit. pū-ti, ‘gnić’, liczne urobienia z d, l, niem. faul; nasze pyje, z 16. i 17. wieku (?).
