Słownik etymologiczny języka polskiego/poraj
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
poraj, dziś już tylko nazwa herbu, co niby różę na tarczy nosi, ale to nie róża, lecz porej, w 16. wieku dla ‘ledum palustre’, co zresztą tylko bagnem nazywano (od miejsca gdzie rośnie; jak i ‘eriophorum’, na bagnach pospolite: bagno); r. 1532: »myrtus, porej albo bagno«. Prasłowo; w nazwach miejscowych od 10. wieku znane (Porey nad Łabą, Poregi pisane). Dla silnej, odraźliwej woni od pory, ‘siły’, nazwane? Podobną nazwę Niemcy od Słowian nadłabskich pożyczyli. Urobione poraj jak mleczaj itp. W porej e narzeczowe, jak w dej, mej. I porny, ‘o silnym zapachu’, możnaby stąd jako rodzime wywodzić, raczej niż od łac. porrum.
