Słownik etymologiczny języka polskiego/poczta
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
poczta, pocztowy, zastąpiły od 18. wieku dawniejsze poszta (jeszcze r. 1718 wydawano »Posztę Królewiecką«) z włos. posta (europejskie, z łac. posita); od nas ona i na Ruś przeszła, jak tyle innych wyrazów kulturalnych (puszka, turma, bułka, itd.), rus. poczta, pocztamt, pocztaljon. Nowe słowo wyparło zupełnie inne, dawne, rodzime poczta, czes. pocta, od cztę, czcić (p. cześć), co już od 15. wieku znaczy ‘pokłon, dar przynoszony panu od chłopa, skoro się przed nim z prośbą czy skargą zjawiał’ (»nauczę was bez poczty przychodzić«, już r. 1553). U Czechów poszta dla ‘poczty’ została; czy my od nich ją mamy?
