Słownik etymologiczny języka polskiego/plece
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
plece, plecy, pleczysty; pierwotne plece, nijakie liczby pojedynczej (cerk. pleszte, z *plet-je); plecy liczba podwójna: »po swym plecu« mówi się tak samo jak w »w mym ręku«, »na swu plecu«, »z swoju plecu«, biblja; nijakie jeszcze w biblji, a liczba mnoga pleca i w 16. wieku. Litwa ma odpowiednik bez l: petys, ‘plecy’, od ‘szerokości’ (prus. petis, i ‘łopata’, grec. petannymi, ‘rozpościeram’, łac. patēre, ‘być otwartym’, patulus, ‘otwarty’, starosaskie fathmos, ‘otwarte ramiona’, niem. Faden, dawne fadam); ma natomiast odpowiedni czasownik, isz-plēsti, ‘rozpościerać’, przymiotnik (z inną wokalizacją) płatus, ‘szeroki’; ind. prathati, ‘rozpościera’, grec. platys, ‘szeroki’ (stąd i nazwa szerokolistnego drzewa, platan). P. plaski i płaski.
