Słownik etymologiczny języka polskiego/pląs
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pląs, plęsy, pląsać; prasłowiańska nazwa pierwotnego tańca, od pląsania, t. j. ‘klaskania w ręce’ dziewcząt (do taktu, jak dziś jeszcze w »kole« serbskiem); Goci, co tylko taniec mieczowy, męski, znali, przejęli od Słowian swoje plinsjan, ‘tańczyć’; Litwie nazwa (i rzecz ?) obca, dawne plęszti jest podejrzane co do rodzimości. Pierwotne znaczenie jeszcze w biblji: »pląsząc rękama« (»klaskając«, Leopolita). Pień ten sam co i w plesk-, plēsk-; cerk. pleskati i plesnąti, ‘klaskać’, bułg. plesnica (‘plaśnięcie w twarz’), serb. pljeskati, pljesak, ‘klaśnięcie’, rus. pleskat’, ‘klaskać’ (i o wodzie, ruczaju); lit. pleszkēti, o ogniu (i o kipieniu), płaskoti; p. plaski, plusk.
