Słownik etymologiczny języka polskiego/pieczęć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pieczęć, pieczątka, pieczętować, opieczętowany, pieczętarz, z mylną nosówką; pierwotne *pieczać (jak w cerk. i rus., z czego Niemcy Petschaft przejęli), ‘znak wypalony, wypieczony, piętno’, przybrało n (wedle liczniejszych słów na -ęć, -ędź ?), a *pieczanć musiało przejść w pieczęć, bo u nas każde dawne an, ą, w ę się odmienia. P. piec.
