Słownik etymologiczny języka polskiego/piętro
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
piętro, piątro, piętrowy i piątrowy, piąterko, piętrzyć; od piąć się, z pierwotnym, u Słowian już nader rzadkim przyrostkiem -tro (grec. -tron, łac. -trum; u Słowian zwykle -dło: radło, grec. arotron, łac. aratrum), służącym oznaczaniu narzędzi. Druga osobliwsza tego rzeczownika właściwość: obok piętro pojawia się r i w pierwszej zgłosce (prętro), przętro; u Łużyczan podobnie pratr z patr; u załabskich Słowian powstaje z prętro nawet prętpro; męskie, przętrz, ‘spichlerz’ (u Kaszubów), w słowniczku poznańskim z r. 1500: »przętr albo wyszka«, ‘Söller’; przętry, ‘kondygnacje’ (contignationes, ‘piętra’); w słowniczku z r. 1532 przętr, ‘interceptale’ (‘przęsło’!), i piętr, ‘spichlerz’. Jest cerk. pętro, 'powała’, czes. patro, ‘piętro’ (i ‘podniebienie’); na Bałkanie i Rusi zaginęło.
