Słownik etymologiczny języka polskiego/pić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pić, częstotliwe pijać; pijany, pijański, pijaństwo, pijanica; z licznemi złożeniami; pidło (w grobli) ‘otwór dla ściekania’; pijak, pijaczy, pijactwo; pijawka; pijatyka (jak bijatyka, wedle słów łacińskich jak sciatica i t. p.); pitny (miód); napitek, wypitek; pitka, ‘miód wodny’; »dobry do pitki i do wybitki«. Prasłowo; grec. pinō, łac. zdwojone bibo, ind, pī- (czas teraźniejszy, zdwojone pi-bami), pā-ti, ‘pije’; łac. pō-tor, ‘pijak’, pō-culum, ‘puhar’, pōtio (‘ napój’, franc. poisson, ‘trucizna’), grec. piomai i pōnō (narzeczowe). Brak tego pnia w lit., ale jest w prus. poieiti, ‘pijcie’, p(o)uton i poutwei, ‘pić’ (łac. pōtus, ‘napój’, ind. pātum, ‘pić’), pout, ‘pić’ (może i lit. puota, ‘huczna biesiada’). P. pieróg; piwo; poić. Tak samo u wszystkich Słowian.
