Słownik etymologiczny języka polskiego/paprać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
paprać, babrać się, pierwsze w 15. wieku zapisane; »kury się paprzą w paprzysku«; paprzyca, ‘otwór w żarnach, gdzie wsypują ziarno’, ‘żelazo pod kamieniem młyńskim’ (to samo serb. paprica, używane i dla ‘bąka, cygi’, czes. paprzice); paprzysko i o ‘łupieżach na głowie’; prasłowiańskie, lecz obok postaci *papr- istnieje prpr-, cerk. prprica, ‘cyga’, starorus. porplica, bułg. bez r: pŭprica, a w serb. prpuszkati se, o ‘kurach paprzących się’, prposzka i prpa (o ‘perzeniu’), prpor, o ‘tarciu ryb’ (prporiti se), prposza, prposziti se, prposzan, o ‘wścibskim’; więc niby paprać z *parprać (por. z babrać serb. brbljati, ‘paplać’). Jak u nas, tak samo u Czechów paprati i babrati; Węgrzy swoje babral od nich (nie od nas) wzięli. Tu i nasze parple.
