Słownik etymologiczny języka polskiego/płony
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
płony, dziś płonny, ‘jałowy, czczy’, ‘leśny’; płonka, ‘drzewo leśne, dzik’, przeciw »domowemu«; płonić: »jęczmień płoni (‘jałowi’) rolą«; płonieć: »bobem rola nie płonieje«; postać pierwotna *pol-n, rusk. połoniny, płoniny, bałkańskie planiny (‘lasy’ i ‘góry’), »las łomisty, co płoninami od słonecznego wypalenia zowią«; płoniny (albo słoniawy), o ‘ziemi nieurodzajnej’; znaczenie pierwotne: ‘pusty, goły’, więc płoń o ‘niezamarzającem miejscu’, płoń przeciw gęstwinie (u Reja); pień p. pole.
