Słownik etymologiczny języka polskiego/osoczyć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
osoczyć, ‘oskarżyć’, osoczca, ‘oskarżyciel’, w biblji; »osoczyli mię niewinnie«; częste u Biernata: »tam soczenie obnażono«, t.j. ‘oskarżenie objaśniono’; z jego: sokiem, ‘oskarżycielem’, drukarz w 16. wieku zrobił: skokiem, nie rozumiejąc już słowa; sok (u Czechów w 12. wieku zapisany) właściwie ‘obmówca’, od pnia sek-, sok-, ‘mówić’, lit. sakyti, ‘mówić’, seku pasaką, ‘mówię bajkę’, grec. ennepe (pierwszego wiersza Odyssei), ‘powiedz’ (z en-seq-e), łac. inseque (to samo), niem. sagen, Sage (= lit. pasaka, ‘bajka’). Jest jednak drugie osoczyć (np. zwierza w lesie), osoka, ‘obława’, osocznicy, ‘obławnicy’, a do tego osaczać (zwierza), osacznicy; to wywodzi się od drugiego prasłowa sek-, sok-, lit. sekti, ‘postępywać za kim’, sakioti, ‘śledzić’, łac. sequor, ‘następuję’ (por. nasze sekwens, konsekwencja), ind. saczate, ‘towarzyszy’. Oba pra-pnie spłynęły więc u Słowian.
